Toen ik klein was en opgroeide in Sint-Niklaas, leek de wereld heel anders dan vandaag. Destijds waren er maar een paar kinderen uit andere landen in mijn klas. We spraken dezelfde taal, vierden dezelfde feestdagen en groeiden op met vergelijkbare tradities. We waren allemaal verschillend en uniek, maar op de een of andere manier ook hetzelfde.
Als ik vandaag de klas van mijn kinderen binnenstap of als ze over hun vriendjes praten, voelt het als een hele nieuwe wereld. Je hoort zoveel talen, ziet verschillende huidskleuren en leert over tradities van over de hele wereld. Het is prachtig! Maar het kan ook een uitdaging zijn…
Sommige kinderen spreken misschien nog niet de lokale taal. Sommigen gedragen zich misschien anders, of zelfs lastig, niet omdat ze ‘stout’ zijn, maar omdat ze dingen hebben meegemaakt die we ons moeilijk kunnen voorstellen. Sommigen hebben hun huis en geliefden moeten achterlaten vanwege oorlog of gevaar. Anderen proberen gewoon hun plek te vinden in een nieuwe wereld waar elk woord vreemd klinkt, waar zelfs het kopen van een simpel brood overweldigend kan zijn.
Ik denk vaak terug aan de jaren dat we in Zuid-Afrika woonden, waar ik voor het eerst mama werd. Door het werk van mijn man, mijn eigen job en later als kersverse mama die zich moest aanpassen aan een compleet ander land en een andere gemeenschap, heb ik uit eerste hand geleerd wat het betekent om je een vreemdeling te voelen. Maar ik herinner me ook heel goed de warmte van de mensen die ons verwelkomden, die geduld toonden terwijl we onze plek zochten, en die me leerden dat vriendelijkheid en openheid zelfs de grootste culturele verschillen kunnen overbruggen. Die jaren hebben ons diepgaand veranderd, ze hebben ons doen beseffen dat verbondenheid het sterkst wordt als we durven te luisteren, van elkaar leren en ons meer inzetten dan alleen voor het vertrouwde.
Nu zijn die momenten waarop onze kinderen thuiskomen en zeggen: “Mama, die jongen luistert niet” of “Ze begrijpt niet wat ik zei”, de perfecte momenten om over tolerantie te praten. Om uit te leggen dat wat soms lijkt op wangedrag, verdriet, angst of zelfs verwarring is. Dat vriendelijkheid de brug is die een ander kind helpt zich veilig te voelen, want als een kind zich veilig voelt, kan het leren.
En als we het over taal hebben: oh, wat een prachtige kans is dat! Leren spelen met iemand die niet dezelfde woorden spreekt, leert je zoveel over creativiteit en verbinding. Een glimlach, een gebaar of een helpende hand zegt vaak meer dan honderd woorden. Het is een prachtige manier voor kinderen om te leren dat communicatie veel meer is dan alleen maar taal.
Thuis proberen we te praten over wat onze kinderen op school zien en voelen. Als iemand zich buitengesloten voelt, praten we over empathie. Als ze gefrustreerd zijn omdat een klasgenoot ‘het niet begrijpt’, herinneren we hen eraan hoe het zou kunnen voelen om degene te zijn die nieuw, verdwaald of anders is.
Op een dag zijn onze kinderen misschien zelf in een ander land, misschien voor werk, misschien voor de liefde, misschien gewoon voor het avontuur. Wie weet? En dan zullen ze precies begrijpen hoe het voelt om ‘anders’ te zijn.
Tolerantie betekent voor ons niet dat we het met alles en iedereen eens zijn. Het gaat erom verder te kijken dan de oppervlakte, te begrijpen dat ieder mens een verhaal heeft dat we misschien nog niet kennen. Het is dus in ieder geval goed om respect en medeleven te tonen.
En dat is iets wat we thuis kunnen leren om samen een betere wereld en een bewustere, ruimdenkendere en tolerantere volgende generatie te creëren 💛
Veel liefs,
Sarah
